Gisteren was ik in het Anne Frank huis. Het was minstens 10 jaar geleden dat ik er voor het laatst was. Het bezoek maakte veel indruk. Alle foto’s, de video’s, de verborgen ruimtes achter de boekenkast, de onmacht die voelbaar werd naar mate ik door het pand liep. Het was een kippenvel moment. Ik probeerde mij te realiseren hoe moeilijk en verstikkend het moet zijn om ondergedoken te zitten, opgejaagd en gevangen zonder iets van de buitenlucht te mogen en kunnen voelen. Ik vond het vreselijk. Wie doet dit een ander aan? Hoe kun je mensen deze gruwelijkheid aan doen? Ik heb er geen eenduidig antwoord op. Mijn oma zei altijd: hoe groter de geest, hoe groter het beest. Maar zouden beesten elkaar dit aan doen vraag ik mij hardop af?

Miep Gies wat een moedige dame. De familie Frank helpen ten kosten van hun eigen fysieke integriteit, ik heb er diep respect voor. Ik vind het een voorbeeld voor velen. Als we ons allemaal een beetje weg kunnen cijferen en op kunnen komen voor elkaar, soms ten koste van de eigen fysieke integriteit dan zou de wereld er aangenamer en veiliger uitzien.
Na mijn bezoek aan het Anne Frank huis, was ik van slag. Het raakte mij tot in mijn tenen om een gedeelte van deze emoties te voelen. Een ieder van ons zou het Anne Frank huis moeten bezoeken, alleen al om te beseffen dat we elkaar dit niet mogen aan doen en we moeten voorkomen dat dit ooit nog eens kan gebeuren.